16.4.18

Γιγαντώνεται η εθνική αναταραχή στην Ε.Ε. ...


Ακόμη και οι πιο αδιαπραγμάτευτοι ευρωπαϊστές έχουν αρχίσει σταδιακά να αντιλαμβάνονται ότι η ΕΕ βρίσκεται στο...
μέσο μιας πρωτοφανούς κρίσης που ξεδιπλώνεται σταθερά. Αυτό που συμβαίνει είναι η επιστροφή του εθνικού στοιχείου.

Τα παραδείγματα είναι πλήθος. Το βρετανικό δημοψήφισμα του 2016 ήταν κεραυνός που έδειξε ότι τα λαϊκά στρώματα της Βρετανίας θέλουν την έξοδο από την ΕΕ και μπορούν να την επιβάλλουν εκλογικά. Το κύριο αίτημα ήταν η ανάκτηση του εθνικού ελέγχου, ιδιαίτερα απέναντι στην ελεύθερη διακίνηση της εργασίας, όπως αυτή προωθείται εντός της ΕΕ. 

Η εκλογή Μακρόν στη Γαλλία το 2017, με την ήττα της ακροδεξιάς Λε Πεν, φάνηκε να αντιστρέφει τα πράγματα, αλλά το θαύμα κράτησε ελάχιστα. Οι μεγαλόστομες διακηρύξεις του νέου προέδρου για περισσότερη ευρωπαϊκή ενοποίηση έχουν βρει ελάχιστη ανταπόκριση εκεί που μετράει, δηλαδή στη Γερμανία. Στις γερμανικές εκλογές του 2017 ο μεγάλος κερδισμένος ήταν η άκρα Δεξιά, που δεν είναι μεν ανοιχτά κατά της ΕΕ, αλλά απορρίπτει τα ιδεολογήματα περί ενοποίησης και επιδιώκει τον έλεγχο της μετανάστευσης. 

Αντίστοιχος ήταν και ο εκλογικός θρίαμβος του Όρμπαν στην Ουγγαρία το 2018, αλλά και η όλο και μεγαλύτερη απόσταση της πολωνικής κυβέρνησης Κατσίνσκι από τις Βρυξέλλες. Στην ανατολική Ευρώπη διογκώνεται η λαϊκή αντίδραση προς την ιδεολογία που συνοδεύει τις πολιτικές της ΕΕ, με έμφαση στον κοινωνικό φιλελευθερισμό και τα προσωπικά δικαιώματα. Οι μετανάστες έγιναν το αλεξικέραυνο της αντίδρασης, με απαίτηση εθνικού ελέγχου, παρά το γεγονός ότι οι μεταναστευτικές εισροές είναι πολύ μικρές. 

Ο πραγματικός καταλύτης όμως ήταν οι ιταλικές εκλογές του 2018. Το πολιτικό σύστημα μιας χώρας που εδώ και δεκαετίες ήταν πυλώνας του ευρωπαϊσμού κατέρρευσε ολοκληρωτικά. Οι νέες κυρίαρχες δυνάμεις, το Κόμμα των Πέντε Αστέρων και η Λέγκα του Βορρά, είναι εκτός του ιταλικού κατεστημένου και στηρίχτηκαν στη λαϊκή ψήφο. Χαρακτηρίζονται από διαφορετικούς βαθμούς ευρωσκεπτικισμού και προβάλλουν έντονα τα ιταλικά συμφέροντα, απορρίπτοντας ανοιχτά τη δημοσιονομική πολιτική της ΕΕ με τη συνεχή λιτότητα. Η Λέγκα κρατάει ανοιχτά στάση κατά των μεταναστών. Και οι δύο είναι τελείως αδοκίμαστες στη πράξη, αλλά ο σεισμός που προκάλεσαν είναι αναντίρρητος.

Η τυφλή αντίδραση κατά του νεοφιλελευθερισμού

Το κοινό στοιχείο αυτών των εξελίξεων δεν είναι ο «λαϊκισμός» και οι άλλοι παραπλανητικοί χαρακτηρισμοί που ασμένως έχουν υιοθετήσει τα ΜΜΕ. Αυτό που συμβαίνει είναι η λαϊκή απόρριψη του επίπλαστου διεθνισμού της Ευρώπης που δημιούργησε το Μάαστριχτ. Πηγάζει από την τεράστια κοινωνική ανατροπή που έφερε ο νεοφιλελευθερισμός της ΕΕ τις τελευταίες δεκαετίες, με τη συνεχή πίεση στη εργασία, την εκτόξευση των ανισοτήτων και την εύνοια προς το μεγάλο κεφάλαιο. Διογκώνεται από την υποχώρηση της δημοκρατίας και την απομείωση της λαϊκής κυριαρχίας που έφερε η αλλαγή της κοινωνικής ισορροπίας υπέρ του κεφαλαίου.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα, ΕΔΩ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: